Αρχική

 

Σε μια ψηλοτάβανη μονοκατοικία, χώρο ιδιαίτερα φιλικό και κάπως ιδιωτικό, με ατμόσφαιρα περισσότερο καλοκαιρινού σπιτιού και λιγότερο μαγαζιού, νιώθεις μουσαφίρης παρά πελάτης. Εμμένει στον φυσικό, χωρίς μικρόφωνα, ήχο και κρατάει με συνέπεια τη θέση του από το 1995. Ζήτησα από τη Χριστίνα να μου μιλήσει για το Μακάρι : «Έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια από τότε που η ευχή μακάρι έγινε πραγματικότητα, θέλαμε ένα χώρο που θα φιλοξενούσε την ποιοτική μουσική και γενικότερα την καλλιτεχνική έκφραση μέσα από μικρές θεατρικές παραστάσεις, βραδιές ποίησης, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας.(περιοδικό Δίφωνο)


Οι ήχοι μπορεί να γίνουν ροκ με τον Γιώργο Γαββαλά, τζαζ με τους «take the money and run». Μπορούν να ταξιδέψουν στον κόσμο και να γίνουν έθνικ με τη Lamia Bedioui, φλαμένκο με τον Γιώργο Παπαδόπουλο ή τσιγγάνικοι με τον Κώστα Παυλίδη και τον Αντώνη Απέργη. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν συνδράμει στην προσπάθεια: η Μαίρη Έσπερ, η Σοφία Νοητή, η Ειρήνη Δασκαλάκη, η Δέσποινα Κοντούδη, ο Ανδρέας Κουμπαρούλης, ο Γιώργος Σταυρακάκης, ο Τάσος Λόλης, ο Γιώργος Ζωγράφος και το μουσικό σύνολο Αρόδου με την Ευαγγελία Ανδρονίκου και τη Χριστίνα Γεράκη, που είναι πάντα μαζί μας με συναυλίες έντεχνης ελληνικής μουσικής και αφιερώματα στους μεγάλους Έλληνες δημιουργούς.